Küçüktüm...babam bizi yaz tatili için Erdek' in Ocaklar kasabasına götürmüştü. Gecenin bir vakti bahçemizde dolaşan ateş böceklerini minik kavanozlara toplayıp, ışıklarıyla gecemizi aydinlatirdik. Ateş böcekleri ışık sacarken, biz de minicik ellerimizle fakat büyük heyecanımız ve hayallerimizle bu oyunu her gece oynar ve icimizde öyle bir yasardik ki resmen bir ağaca isim kazirmis gibi kalbimize işlemiştik...çocukluk anıları her zaman insanın zihninin en derinlerinde kaliveriyor iste...meger ateş böcekleri de benimle birlikte büyümüş ve anılarımı süslemiş...en karanlik gunlerimde bile her zaman ışıkların pesinden gittim...çünkü gecemi de gündüzümü de aydınlatan ışıklar bana yon gösterdi...hayallerimi süsledi...
Küçücük...oğlum Ateş...şimdi benim ateş böceğim...ışığı ile gecemi de gündüzümü de aydınlatıyor ( 5 ay dile kolay...bedene zor..kalbe huZur...akla vicdan...aileye ömür...sevgiye daim) Ates' im büyüyor icimde, beynimde, bedenimde...hiçbir heyecan onun dogumundaki hissi vermedi kalbime...dogum esnasında küçücük bir kızken hayalini kurduğum ışığım artık benimleydi...oğlum Ateş yeni umutlarım olmuştu...o bana baktı ben ona...o ilk bakış ilk aski da ortaya serdi, huzur serpti nefesime...can oldu iste....
Bu 5 aylık sürede hiç yasayamayacagim kadar sevgi ve bu durumun getirdiği büyük bir saygı hissettim....evetttt onun minik bedenine cok saygı duyuyorum...ve bu saygı da kocaman yüreğime sevgi katıyor...aslinda kadın olmak anne olmakla pekisiyormus...değişen hormonlar, size meraklı gözlerle bakan bir çift göz ve bana bağışlanmış farklılık...Anne olabilmenin altında büyük bir vicdan hissi yatıyor...Ateş' e her baktığımda onun sıcacik teni ve yumusacik elleri benim vicdanımı körükleyerek beni daha da "insan" yapıyor...
Siz hiç ateş böceği gördünüz mü ? Biz her an Ateş bocegimiZin gulusuyle hayat bulup, her yeni gün yeniden doğuyoruz...şükrediyoruz varlığıyla bizi seçtiği için...
Posted using BlogPress from my iPad
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder