DÜŞÜMDE BİR ANNE VARDI...

Dün gece eski resimleri karıştırırken, gözümün önüne film şeridi gibi hamileliğim, Ateş' in baby shower partisi ve doğum anlarına kısa bir yolculuk yaptım. Sabaha karşı 01:00 sularında hala fotoğraflardan yarı açık, kapanmak üzere olan gözlerimi bir türlü alamadım. Resimler, müzik, kokular birden bana yazı yazmam gerektiği hissini veriyor. Kafamın üzerindeki baloncuk birden süslü süslü kelimelerle dolup taşıyor



Ateş' e ilk hamile kaldığımı öğrendiğim gün, içimde bir erkek var demiştim. Günler geçtikçe içimde büyüyen, yaşamını sağlayan, beslenmeyi öğrenen oğlumu kalbimde büyütmeye başladım. Öyle büyüdü ki, kalbime sığmaz oldu şimdilerde. Hamileliğim boyunca ve öncesinde "Yoga" ve "Meditasyon" yaptım. Her gün hemen hemen 4-5km. yürüdüm, yüzdüm. Kulaklarımı negatif görüşlere tıkadım. Duyduğum sesler pozitif cümleler, ağırlıklı ağaçların hışırtısı, kuş sesleri ve rüzgarın peşimden koştuğu ışıltılı anlardan ibaretti. Evet bu dünyada zordu belki de fakat istedim, gönülden arzuladım, bir kere kafama koydum, kim bana engel olabilirdi? Kim beni benden baska üzebilirdi bu hayatta? Oldu, basardim. İç huzurumla icimde besledim Ates böceğimi. Doğmadan ona guzel olumlamalar yaptim, deliler gibi konustum, dilime takılan, geçmek bilmeyen bir melodiyi ona hissettirdim. Sağlık, beslenme, huzurlu uyku, ozguven olumlamaları ile dört bir yanını kuşattım. Aksini düşünmedim bile. Ana rahmine düştüğü anda bebek tüm duyguları hissedermiş meğer, "aman" dedim. Sabır sabır güç ver bana! Çok şükür, bin şükür sebebim oluverdi birden.



Yoga hocamla her ders sonrası acaba normal doğum yapabilir miyim? Derdim. İlk başlarda umutsuz olsamda kısa sürede normal, doğal yollarla doğum yapma fikri ben de bir saplantı haline geldi. "Ya olacak ya olacak arkadaş" dedim içten içe. Çok şükür ki Yoga Academy Bahçeşehir kurucusu Şerife Kaçar hocam, tabii ki doktorum (Amerikan Hastanesi ) Senai Aksoy' un son derece rahat tavırları beni normal doğuma su gibi sürükledi. Her yeni güne bu istekle uyandım. Öyle rahattım ki. Çektiğim düşünce gücünü yaşıyordum. Eğer bunun adı secret ise ok olabilir:) bu bir gerçek. Evde suyum geldi, hastaneye gidene kadar devam etti. Suyum azaldı, bebek kanalda degil, suni sancı alıyorum, kalp atışları ara sıra yavaşlıyor, yan yatıyorum, normale dönüyor, sonra yine aynı durum, doktorum saat başı geliyor, acaba sezeryan mı deniliyor. İç sesim hayır diyor, azimliyiz, oğlum bana yardım edecek, biliyorum. Klasik müzik dinlerken sancılarım epidural e kadar artıyor, kasılmalar çok şiddetli, aklımda tek melodi normal doğum yapacağım. Bu da oluyor. İstedim hem de gönülden, aksini düşünmedim bile yine yeniden bin şükür.

Sırada emzirme dönemi. Bu süt yapar, bunu ye, çok ye sütün çok olur vs....kulaklarımı tıkadım. Yine inandığım mücadeleye başladım. Önce süt kanallarını açan, sütü arttıran yogada bir nefes tekniğini öğretmişti hocam. Hergün 3 defa düzenli olarak yaptım. Su içtim ve medine hurması yedim bu kadar. 13 ay emzirdim hatta süt anne oldum. Sonunda Ateş istemedi ve kolayca bitirdik o süreci, 24 ay emziren de var, 22 ay da ama bir fark var; biz de Ateş o kadar istedi, saygım sonsuz diyelim:)

Katı gıdaya geçtiğimiz de , çok şükür bir çok tadı geri çevirmedi. Yine olumlamalarla yemeklerini hazırladım. Kimi zaman 2 kaşık alıp bıraktı, kimi zaman 1 dolu kase yemek bitirdi. Üzülmedim, sadece empati kurdum hayata yeni gelmiş bir bebek için sadece empatiydi yapmaya çalıştım. Kendimce başardım.

Aynı inançla yaza doğru eğer Ateş hazırsa, tuvalet eğitimine başlayacağız. Bu da hepsi gibi iyi gececek. Olumlamalara şimdiden başladım :)

Kalbime sığmayan Ateş çok mutlu, çünkü annesi "kendine sıkıntılar içinde bile mutlu olmayı öğretmişti" bütün isteğim sadece bu zemini hazırlamaktı. Gerisi sadece koca bir boşluktu! Gül düşünüp, gülistanlıktı!

Melekler daima evlatlarımızla olsun!

Sevgiyle, ışıkla

Müge