ÖZÜR DİLERİM ATEŞ

Anne oldum olalı aynı anda, o kadar fazla yaşantı ve kimliğe büründüm ki, şaşırmamak elde değil. Bölünen her bir parçamdan yeni benler yaratıyorum adeta. Hızlıca akıyorum, gidiyorum gunduz gece avareliğimle...yol aldım acemice! ama bazen iste bazen;

Kontrolden ciktigim...bağlarımın çözüldüğü anlar olmuyor değil...bu belki de bir özür yazısı, belki de vicdan merhemi, bilemiyorum..ama kesinlikle yazmalıyım. Eğer yazmazsam çıldırabilirim. Yazmazsam yüreğime su serpemem. Evdeyiz ateşle yanlızız . 20 aylık oldu neredeyse ve haliyle; meraklı, ateşli, heyecanlı. Oyun oynuyoruz ama oyun isteğinin bir sonu yok. Bedenim dayansa da, psikolojik olarak dur sinyalleri taşıyorum. Ateş şu an herbirşeyi atmayı çok seviyor ve hal böyle olunca bir sevinç nidası olarak, ne varsa fırlatıyor havalandırarak. Yaklaşık saat tutmadım ama uzun soluklu oynadık, oynadık, dık dık derken ateş telefonumu fırlattı, ama bunu daha önce de yapmıştı. Müge !!!! Kahretsindi, ortalığa koymaydı, suç bendeydi, O sadece henüz küçücük oyunbaz bir ateş böceğimdi. O anda geçici bir süre kapsama alanı dışına çıktım. Ateş' e ses tonumu biraz yükselterek "ama yeter artık" dedim. Saniyeler içinde dudaklarını büktü, titretti ve gözlerinden 1 damla yaş süzüldü. Ama ağlamadı, ağlasaydı ne bileyim, ağlasaydı içime bu denli derin bir yara açmaz mıydı? Korktu sanki... Offf çok mu üzüldü ? Etkilendi mi ? Bu satırları yazarken, burnumun direğinin nasıl sızladığını anlatamam. Ateş salonda ve ben salondaki aynada kendime bakıyorum, Ateş yanıma yaklaştı, gideceği tek sığınak bendim... ya benim...benim bu aynadan sonra bakacağım sadece onun yüzüydü! Aynaya bakarken, bildiğim tüm doğruların, okuduğum kitapların, izlediğim programların değerlerine, ederlerine ne olmuştu ?öfkeli yüzüme bakarken korktum kendimden, engel olamadım gözümdeki sicim sicim akıntıya...çok kızdım kendime...Ateş' e baktım yanıma yaklaştı "annem" dedi...dayanamadım, tutamadım kendimi, sarıldım sıkı sıkı, bu utançla yüzüm aynaya bakıyordu, hüngür şakırdım. Yutkunamadım. Nefesim kesildi, sarılırken sadece onun sıcaklığı bana merhem olabilirdi. Gözlerimdeki yaşı hemen sildim, aynaya baktım "Müge sen ne yapıyorsun ? " dedi gözlerim. Ateş elimi tuttu beni odasındaki filine bindirdi.. Anlar mı bilmiyorum ama duygularımı anlar, sözcüklerimi anlamasa bile dedim içten içe, usulca, iç sesime. Bunun telafisi yok, hissettirdim bir kere, yaşattım bu kareyi Ona!

Yaklaştım usulca, yumuşak kadifemsi bir ses tonumla "Ateş çok özür dilerim, bebek olamadım ama anneler de hata yapar" dedim. "Seni çok seviyorum " dedim. Yüzüme baktı " anne bitti" dedi hem de vücut diliyle de ifade etti :)))) "ne bitti " dedim, salona götürdü beni çadırına ve oyuna kaldığımız yerden devam ettik...annelik daima iç sızısı...içimdeki alevleri bir süre söndüremedim. Biraz nefes terapisi, biraz imdat çağrısı, şükürler derken hala aynaya bakarken aklıma geliyor. Gözlerim buğulanıyor, içime düştüğü günden beri, yaram kanıyor, kalbim acıyor...istem dışı, refleks gibi.
Sonra " herşeyi atma" konusu ile ilgili nasıl davranmam gerektiğinin bilgisini aldım. Bin şükür ki, çok şey öğrendim, büyük ders aldım. Söz verdim bir dahası olmayacak diye!!!!


Özür dilerim Ateş böceğim :(

Müge


- Posted using BlogPress from my iPad