Bugunlerde Ateşin gunden gune birey olma sekline, şemaline, bununla ilgili kösede bucakta duran metaryellerine rastlamak, en doğrusu da bu farkındalıkla kalakalmak öyle sıcak ki..
Evin her köşesinde ılık ılık yüzüme vuran bir bahar esintisi gibi her bir eşyası. Ateş ilk doğduğunda, hatta doğmadan önce kendim ve onun adına bir söz verdim... özgüvenli bir birey olması için vargücümle çabalayacağım...3 yaşına kadar bu eğitimi benden alacagına dair... Oyle güzel bir noktaya geldik ki, kendimce doğru bir yoldayım. Okuyorum, araştırıyorum, abartmadan,ölçülü, olması gerektiği gibi, yeteri kadar, naifçe... En güzeli de içimden geldiği gibi, sadece kendi doğrularımla, toplum baskılarına kulak asmadan...Ateş' in kendine has bir çocuk ve bu dünyada tek, biricik olduğunu hiç aklımdan çıkarmadan.
Ardından evde küçük bir gezinti yapıyorum. Ateşten sonra ve önce diye ayırmak her bir odayı, köşeyi...derken bütün odalarda birey olma hali karşıma çıkıyor.
Saga dönüyorum, minik bir ayakkabı artık bizim ayakkabıların arasında yerini almış.
Banyoya giriyorum, diş fırçası ve macunu bizimkilerin yanında
Küvete bakıyorum, oyuncaklarımız ve su konseptimiz mevcut
Salonun ortasına baktığımda büyükçe bir çadır, minicik salonumuzda :))
Mutfakta bir ateş köşesi
Kapı girişine baktığımda montu artık bizimkilerle birlikte
Yemek yediğimiz masanın ucunda duran mama sandalyesi, küçük bireyim bizimle yemek yiyor.
Mutfakta tabakların yanında ona özel bir tabağının olması
Arabada, bir birey duruşuyla kendi koltuğunda oturması
Artık bir kişiliği olduğunu düşünmek ve ağlayarak istemediği ne varsa tepki verdiğini görmek onu tam yetkili bir birey yapıyor zaten :))
Belki de daha bir sürü detay var göremediğim. Ne kadar şükretsem az olur inan...öyle güzel nimetler var ki bende..paha biçilemez, bu doyuma ancak bu şekilde bu zamanda ulaşabilirmişim. Yazmak aslında bana kendimi bulduran tek kaynak.. Biraz konunun dışına çıksamda su an..15 gün düşündüm...yazmasam ne olur diye...iyi gelmiyor, olmuyor...daha çok bilinmeze gidiyorum...şairin dediği gibi
Yazmasaydım çıldıracaktım...iyikilerimin ilkidir yazmak...bu yolla iyiye güzele dokunmak, ışığa ulaşmak..
Hep ama hep yenilenmek dileğiyle
Mutlu bir hafta olsun, öyle de oldu diyelim :)
Sevgiyle ışıkla
Müge
- Posted using BlogPress from my iPad
çocuklarımızın aramıza katılışı gerçekten bir milat hepimiz için. Onlardan önce ve onlardan sonra :)
YanıtlaSilMutlu bir hafta sana da canım :)
Canım gerçekten milat ne güzel oturmuş, işte bu :))) musmutlu bir hafta olsun sanada...optum yakısıklı oğlunu
SilTam bir minik adam kendi ne ait dünyasını evin her yanına yaymış ne güzel
YanıtlaSilBen de senin gibi her odaya bir parçasını paylaştırıyorum ;)
Bizim yatak odamızda ve salonda hiç bir izi yok ama
Çadırımız oturma odamızda ;)
Evimiz sirk gibi ama Ateş in özgür olması hoşuma gidiyor :)
Silçok güzel bir yazı olmuş. çocuk deyip, geçmemek lazım. onlarında bir birey olduğunu kabul etmek gerek.
YanıtlaSilÇocuğa saygı duymayı başarırsak, herkesle iyi geçiniriz di mi ama :)
SilBüyüyor Ateş artık annesi ve bir birey olmanın gereklerini yerine getiriyor:)
YanıtlaSilaynı noktalara varan,aynı türküyü söyleyen birbirimizin dilinden anlayan anneleriz.
Bazen evin hiç ummadığım bir köşesinde onunla ilgili küçük bir oyuncak,lego bulmak yüzüme bir gülücük kondurabiliyor.Anlık düşüncelerimden hayata dair kafa yoruşlarımdan uzaklaştırıp hayatımı hafifletiyor.
Onun sorumluluğu,onun geleceği geceleri başımı yastığa koyduğumda hep bana tedirgin sözcükler fısıldatsa da inatla masum,güzel şeyler düşündürtmeye yönlendiriyorum zihnimi.
Şimdi sen bu dizelerinle hep ışığa,maviye inatla tutunan umutlu anne yüzümü okşuyorsun.O yüzden iyi ki yazıyorsun iyi ki paylaşıyorsun güzel arkadaşım...
sevgilerimle...
Bahatım canım, yaşanmışlıklar hep yüzümüzü güldüyor dediğin gibi. Bazen hiç toplamıyorum öylece bırakıyorum, büyüsü bozulmasın diye. Tedirgin ruh hali anne olunca bana da yüklendi, gelecek kaygısı, hastalık vs ama hemen uzaklaştırmaya çalışıyor. Aynı dilde konuşmak, anlaşılmak büyüz haz. Sardım sarmaladım seni, sevgiyle ışıkla
SilBu değerli yorumun için ayrıca teşekkür ederim
ayakkabı dolabımızı her açtığımda orda duran minik bir çift ayakkabıyı görünce bende aynı senin gibi düşünüyorum. Sen yaz müge yazılarını okumak bana zevk veriyor. yokluğun hissediliyor
YanıtlaSilGüzinim canım ben de seninkileri okurken öyle oluyorum, cok tesekkür ederim.. O kadar doğal ve içten ki...hep devam diyelimmmm:)
SilSeninnnn kuzucuğunu öptümmm sevgiler cnm
O bireyi öperim ben:) Mügecim varlıkları o kadar belirgin ki yaşadıkları ortamın neredeyse tamamını işgal etmiş durumdalar. Onlarsız hayat çok yavan olurdu ben öyle düşünüyorum. Allah nazarlardan saklasın sevgiyle mutlulukla sağlıkla büyüsün çocuklarımız:)
YanıtlaSilNefesleri bile yeter.. Yaşama sıkı sıkı tutunmak için en büyük neden gerçekten...korunsunlar melekler yanıbaşında olsun cocuklarımızın canım benim
SilSevgilerrrr
Sadece o minik ayakkabılar bile bir bireyin yetişmekte olduğunun habercisi. Bazen arkadaşlarımın veya yeğenimin evine gittiğimde orda görürüm büyüklerin yanında minik ayakkabılar. Ah derim bu evde Hayat var.
YanıtlaSilAteş sadece evdeki minik eşyaları ile değil her aldığı nefes ile varlığını hissettiriyor.
Sen ne güzel bir annesin ya? senin gibi insanların-annelerin olduğunu bilmek gururlandırıyor beni. Sadece kendi adıma değil güzel Ülkem için sağlıklı ve zeki bireylerin yetişmesi demek bu.
ne güzel söyledin.. Bizim evde hayat vardır ama şimdi ondan daha öte bir hayat oldu canım Aslı'm. Herşey çok güzel ilerleyecek eminim canım, çok teşekkür ederim bu değerli yorumun ve iltifatın için
SilSevgiyle ışıkla
seni kutluyorum Mugecim
YanıtlaSilsen ilk 3 yil icin sozvermissin. ben cok sukur 3 aydir bu hazzi yasiyorum. dogdugundan bu yana kitaplar vardi kizimin odasinda. simdilerde oyuncak yerine kitaplarla hasir nesir olunca yuzumde kocaman gulumseme oluyor.
hakli gururum :)
Atesi ve seni cok optum
Elifcim, ne iyi ettin de işe ara verdin, eminim aldığın en doğru karardır. Ada' n nasıl da mutlu gözüküyor bu yeterde artar bile bir anne için
SilÇok öptüm sizi cnm benim
Bizde de durum aynı, çok kitap az oyuncak :))))
Çok güzel bir yazı olmuş:) sen çok iyi bir annesin canım... Öpüyorum yakışıklı oğlunu:))
YanıtlaSilCanım çok teşekkür ederim, sen de öylesin...optummm siziiii cok
SilYavrularımızın heryerde birşeyleri olması ne kadar güzel dimi Müge cim çok güzel yazmışsın hele o ayakkabılı resmine bayıldım minicik ayakkabılar çok şirin öptüm ikinizide :)
YanıtlaSilCanim cok tesekkur ederim begenmene sevindim. Yasanmisliklar oyle buyuk bir haz veriyor ki :))) optum adani seniiii
Silhah haaaaaa ne güzeeeel öp o bireyi ısır yanaklarından benim içiiin.
YanıtlaSil:)
Optum sardim sarmaladimmmm cnmmm:))))
Silelbette bir birey çok haklısın, onu çok güzel yetiştireceğin o kadar açık ki Mügecim, büyüyüp okuma yazma öğrenince onun için annesinin bir blog açtığını görüp, bunları okuması çok hoş olacak sanırım...ilk öğretmen daima annelerdir bugün öğlen bir çocuk gördüm balkondaydım 6 - 7 yaşında filan elinde taş kediye atıyordu, anne baba nasıl eğitiyorsa artık kedi görünce ilk tepkisi taş atmak! Üzülüyorum keşke her anne senin gibi bilinçli olsa......:((
YanıtlaSilAteş'i öpüyorum..sevgiler
Canım cok teşekkür ederim, elimden geldiğince daha iyi olmaya çalışıyorum, cok üzülüyorum yolda markette vs oyle hikayelere rastlıyorum ki bir anne olarak içim eriyor cocuğun ilk öğretmeni annedir
SilCok öptük sevgiler
Bende hep düşünürüm biliyor musun Müge?
YanıtlaSilBakarım askıya minikı montu duruyor ayakkabıları bizimkilerin yanında için ısınır görünce.
Kuzularımızla sağlıklı ömürlerimiz olsun inşallah
mervecim ne kadar lezzetli bir his değil mi :)) ömürleri uzun olsun ama bizimde oyle olsun kaçırmayalım büyümelerini hiç bir zaman
SilÖptük balyanagını ve seni :)))
Harika,paha biçilemez duygular bunlar,daha önce haaytında olmayan şimdi canın ciğerin olan bir varlık evde,her yerde ,her anında ,bu çok güzel,şükürlerin yerini bulsun,hep mutlu olun inşallah:)
YanıtlaSilTubacım, evin içinde senin bir parçanın hayatına huzur okulu bır nefes daha katması öyle güzel ki:) aynı paraleldeyiz seninle, cok sevgiler inşallah canım
Sil