COCUK OLMAK!

İstanbul' da bahcesiz evde, demirler arkasinda cocuk olmak❓



Sadece bir resim ne cok sey anlatir, kelimelerle dolduramazsin icini, yazdikca degerlenir, degeri arttikca icine girersin, dokunmak, hissetmek, yasamak ve yasatmak olur tum arzun...oyle yapayalniz kalmasin diye, bir can da sen katmak isteyip, baslarsin ona ait olan cumlelerle, sarip sarmalamaya dort bir yanini, ölümsüzlügünü vurgularsin herkeresinde.

Dedim ya resimler herseyi ifade eder bize, bir resmin icinde kaybolmus halde buldum kendimi bugun. Icim kıymık kıymık oldu. Mevzu bahis cocuklar olunca annelik icgudulerim, empatiler, Ates oglum ve farkindaliklar devreye giriyor. Sonra bu cocuklar; hasta cocuklar, fakir cocuklar, zengin cocuklar, sansli cocuklar diye zihnimde kisa bir tura cikiyor. Sonucta hepsi cok degerli,ozel cocuklarda bulusuyor. Ara ara kelimeler bogazimda dugumleniyor, yutkunamiyorum ozgurce. Icimin bir yani alev alev oluyor, adaleti sorguluyor kalple beyin. Kahroluyorum. Keske diyorum, sihirli bir degnek olsa elimde ve masallardaki gibi bir anda guzellestirsem tum olumsuzluklari, ya da onlar birer masal kahramanı olsalar sadece ve oyle kalsalar. Acimasa icleri, olmese iclerindeki cocuksu ruhlar, erkenden ergenlige burunmeseler.

Bir cocuk gordum resimde. Bugday tenli, siyah saclari gozunun onunde serit olusturmus, dudaklar bildigin hokka, gozlere sanki iki iri siyah zeytin kondurulmus, yanaklar hafiften tozlanmis, tirnaklarin ici bir miktar kararmis, cakmak cakmak, bazen urkek, bazen serseri bakisli, ici dışı kıpır kıpır renklerle donatilmis, atom karinca misali, enerji dolu. Almis bir eline gokyuzunu yuvarlayip duruyor demir parmakliklar arkasinda. Gokyuzu, demirden gecmesin diye sıkı sıkı sarmalıyor. Bu sirada iklimler degisiyor, gunler geciyor, yillar oluyor. Fakat cocuk istedigi her mevsimde durdurabiliyor dunyasini. Arada sirada yagmurlar yagiyor, hava karariyor, gokgurultusu, simsekler derken cocuk korkuyor, dunyasi elinde, "kimseler ilismesin, o benim" der bakislariyla koruma kalkani icine aliyor. Geceleri hickiran kalbi, gunduzleri buyuk hayallerle, coskuyla atiyor. Ozgurce dolasiyor. Birgun doktor, bir gun ev hanimi, bir gunavukat ve 1 gun de ogretmen oluyor. Cani ne istiyorsa buyuk bir rahatlikla, aglayan pembe duvarlarinin onunde o kiliga giriyor.

Bir cocuk gordum resimde. Oylesine zengin, oylesine ucsuz bucaksiz bir hayal dunyasi var ki..sadece cok istedim hayallerinin pesinden gitmesini...hayatı saclarından kavramasını, ne olursa olsun, başına ne gelirse gelsin, hiç dibe vurmamasını...sansının, bahtının hep ama hep acık olmasını...


Sevgiyle, sansla

Muge



Bu derin resmi ceken ve benimle paylasan twitter dan @bozavali, yani İsmail' e tesekkuru borc bilirim.


- Posted using BlogPress from my iPad