PRENSES VE GEÇİMSİZ KÜLKEDİSİ

Çok alıştım güne erkenden başlamaya. Sabah 06:30 bizdeki mesainin başlangıcı. Minik eller havaya kalkmış "mugi anne kucak" diyor. İşte tam o noktada aslında prensesken külkediliğine geçiş sertifikamı kucaklıyorum:) ama daha nicesi de, yarım yarım konuşmaya çalışan oğluma büyük bir hayranlıkla aşkla bağlılığım!

Herşeye herkese rağmen! Bu iyikiler kısa sürüyor nedense

Geçimsizim son günlerde, en çok da kendimle!



Sürekli -kırık parmağımın psikolojik etkisiyle diyelim- halimden şikayet eder oldum. Kitap okuyamıyorum, sinemaya gidemedim, kendime zaman yaratamıyorum, aman Ateş düşmesin, yani helikopter anne kadar değilim, biraz da sen ilgilen Barış, benim de bir canım var! ben de insanım Barış! biraz empati kur Barış...aslında ne için bu mücadele! ne yaparsam kendim için! dinlenmek resmen bir lüks oldu gibi gibi derken... bu durumlardan da en çok nasibini alan eşim Barış:) Ateş uyududuğunda ise, temel yaşam yakıtından yoksun, sonsuz bir uyuşukluğa gömülmüş hissediyorum! şikayetlerin sonu yok anlayacağınız:) Aslında böyle değildim. Olumsuzluklarda bile şükreden, farkındalıklarla yaşayan ben değilmişim gibi, içime benden habersiz başka biri yerleşmiş ya da paraşütle sanki bilinmedik bir dünyaya indirilmişim gibi! Yabancılaştım bu aleme! Tahammül sınırlarım öyle düşmüş ki, bundan Ateş' imin etkilenmesinden çok korkuyorum! Bazı zamanlar ise, yürüyen her şeyin bana doğru hareket ettiğini sanıp, sinirleniyorum. Eskiden sabahları uyanmak ayrı bir neşelik hissi, melodik bir umut ışığıydı, ama şimdi tam tersi, oflara poflara bağlamalar, keşke sevmeyen dilimden dökülen milyonlarca keşke, kelime hazinemi bloke etmiş durumda. Arada hepimize olur, gelgitler, inişler çıkışlar ama bu sefer bende uzun sürdü. Neredeyse 1 ay oldu. Bu arada iş hayatıma bu kadar uzun süre ara verişim de büyük etken! Yine yeniden her zaman olduğu gibi bu bilinmezlikten yazarak sıyrılmak ve baş etmekten başka çarem kalmadı. Her dibe düşüşümde, mutluluk hallerim gözümde canlanır. En mutlu anlarım film şeridi gibi akar. Çocukluğum değil de, daha bilinçliyken kendi kendimi mutlu etmeyi öğrendim ben! En çok da 20 yasindayken, doktorluğu bilmeyen birinin lösemi teshisi kondurmasiyla yasama gucumu kesfettim. Metanetli nasıl olunurmuş 6 saat süren yolculuk esnasında anlamış bulundum...belki de son zamanlarım ve hatıra kalsın diye hayatla dalga geçtim ve kendimce müziği açıp, kamerayla belgesel çekimi yaptım:) kendimin ücra köşelerindeki odalarına ulaşmıştım. Kaybedecek de hiçbirşeyim yoktu. Sonra yanlış teşhis konulduğunu öğrendiğimde kendime bir söz verdim. Tazelenmiştim ve her bir parçam yenilenmişti. Zaman kısaydı ve nefes aldığımız sürece umudumuz sonsuzdu. Yıllar var, sözümden tam anlamıyla dönmedim... hiçbir kimse ve hiçbir durum beni bu denli dibe vuramazdı... O zaman neden duruyorum:)

Oysa ne çok neden var mutlu olmak için. Oysa ne çok artılar var hayatımda. Mesela şu an, babasından yazlık nedeniyle uzağız ve bunu fırsat bilerek, yanıma aldığım ateşim böceğimin uyurken minik ayaklarını ve yanaklarını öpmek, nefes alışını izlemek mutlu olmaya yetmez mi?


Yan odada uyuyan 87 yaşındaki anneannemin hayatta olması, hala dinç olup, tüm gençlere taş çıkarması ve bizimle bu ortamı paylaşması, güzel eski istanbul yemekleri pişirmesi, mutlu olmaya yetmez mi?






Kalabalık bir aile olmak, annemle canım yiğenimin, Duru meleğimin koyun koyuna uyumaları, burada bize renk katmaları mutlu olmaya yetmez mi?





Güzel çiçeklerin var ise, sen hala onlarla konuşabiliyorsan, o zaman umut var demek ki! Mutlu olmaya yetmez mi?


10 dk bile olsa bir nefes molası verebiliyorsan, mutlu olmaya yetmez mi?




Saglam durmanin tek sarti saglikli ayaklar ise ve bunlara sahipsen, mutlu olmaya yetmez mi?




Eğer merhametin, vicdanın çok canlıysa, bahçene yerleşmiş olan minik yavrularıyla, anne kediyi beslediğin her andan büyük haz duyuyorsan, mutlu olmaya yetmez mi? Yeşil gözlü güzel kedinin sabahları kapıda bekleyip, kendini hatırlatmasına bayılıyorum




Ateşin kurduğu her cümlede ayaklarım yerden kesiliyorsa, mutlu olmaya yetmez mi? "Annem" dediğinde bulunduğum yerde eridiğimi hissediyorum. Birşey isterken "lüdennn annem" diyor:) hiçbir cümlesini hiçbir ilkini kaçırmamam büyük mucize işte!

Mis gibi çilek reçeli kokan evden ayrılıyorum ve şezlonga uzanıp, 10 dk için gün ışığıyla aydınlanmayı seçiyorum

Evetttt daha iyiyim:)

O zaman daima sevgiyle, ışıkla

Müge

- Posted using BlogPress from my iPhone