KIRIK PARMAK GÜNCESİ

Aslında ince bir çizginin üzerinde olduğumuzu, saniyelerin kıymetini ne denli bilmemiz gerektiğini yine olaylar sayesinde hatırlayıp, sirkelendiğim günlerden biri. Olur ya bazen! Farkındalığın hafif çiçek kokulu uçucu bir parfüm gibi terkeder seni. Sonra iç sesin der ki;
"En iyisi kendine kaç, Kendine"
14 Haziran saat 09:45 sularında evimizde Ateşle oynuyordum. Bir an ona oyuncak alıp, götürmeye yeltenirken ayak küçük parmağımı koltuğun köşesine çarpmamla, parmak kendini sağa doğru bağımsızlaştırdı. Yani bildiğin ayrıştırma işlemi gibiydi. O saniye içerisinde yüreğime oturmuş acıyla kendimi koltuğa zor attım. Soğuk terler döküldü vücudumun heryerinden ve acının şiddetiyle tansiyonum düştü . Evde Ateş ve annem vardı. Ateş' in korkulu gözlerle bana gelmesi ve ağlamasıyla benim bir anne olarak bu acıyı mimiklerimde küçültmem gerektiğini düşündüm. "annem annem " diye ağlayan Ateş' e; sırılsıklam olmuş vücudumla ve kayan gözlerimi açmaya çalışarak, sarıldım. Onu çok sevdiğimi söyledim "anne ayağını koltuğa çarptı, acıdı ve şimdi oturdu" gibi net, onun algı seviyesine uygun cümleler kurmayı başardım. Tabi bir de bunu o saniyeler içinde yaşadığım acıyla nasıl yaptım bana sorun. Neyse ki Ateş' i hemen sakinleştirdim. Acım buzla bir miktar azaldı ama üzerine basılamayacak kadardı. Bu esnada "Anne bip" diye burnuma dokunan, beni güldürmeye çalışan, yanıma yatıp kitap okuyan Ateş' im böceğimin yüreğinin sıcaklığı ağrıyan yanlarıma merhem gibi geldi. Öyle duyarlı ki...iyi bir yolda bin şükür!
Bu arada ağrım arttı ve şişliğim de aynı hızıyla devam etti. Kuzenimle birlikte hemen hastaneye yol aldık. Korkum doktorun parmağıma dokunup, daha çok canımı yakmasıydı. Neyse ki olmadı. Film çekildi hemen ve "kırılmış boydan boya" dedi. O zaman başka bir hikaye başladı hayatımda.
6 hafta 8 sağlam parmakla hareket edeceğim, üzerine bir de Ateş' in bitmeyen enerjisi eklenecek. Beri yandan ayağımı sürekli havada tutmalıymışım...uyurken bile:) beynimde zonklayan parmak sızımla uykunun kıymetini anlamam da cabası!




Yazlıktayım. Denize ve havuza giremiyorum. Ateşle kumdan kale yapamıyorum. Fakat daha farklı oyunlar oynuyoruz. Daha stabiliz son günlerde:) Herşeyde var bir hayır! Bu durum da bana çok artılar kattı.
Dedim ya; boylu boyuna kendime kaçtım, elimi eteğimi çektim, başbaşa kalmışlığın tadını çıkartıyorum.



Bir süre yazmak içimden gelmedi malum ülkedeki sorunlar yüzünden! İçim kıymık kıymık oldu, anıları düşünemez, farkedemez oldum ama yazmadan olmuyormuş! Olmuyormuşum meğer
Devam hep devam!
Sevgiyle ışıkla
Müge