Ates bocegim buyuyor...gunden gune kendine yenilikler katiyor...eeee yeni dunyaya uyum sagliyor miniğim...şöyle böyle derken...sonrasinda da bize bu yenilikleri hizlica ışınlıyor...
Bu kucuk adamin karakteri de olusmaya basladi...artik istemedigi seylere tepkiler veriyor...sebze purelerinde hoşlanmadigi bir tat olunca, dudaklarini one dogru büzerek kitliyor ki, vermeyelim bir daha...olmadi kaşığı itiyor..emzigi istemediği zaman diliyle firlatiyor...eliyle yakalayip yere atiyor:))) yatmak istemiyorsa, gobegini yukari dogru ittiriyor, oyun oynamaktan yoruldugumda, durdugum ve sustugum icin hemen kizgin ifadelerle bana bakiyor...kisacasi buyuyor...o buyudukce, ben cocuklugumu yasiyorum...en guzel yani da bu..
Yasadiklarimizdan, hep cocuk yanimiz unutturuluyor bize...kisa sureliğine kayiplara karisiyor...tekrar buyume cabasi icinde buluyoruz kendimizi.... Oysa çocuk olmak...saflik, temizlik, en dogal halimiz degil mi? komik ve hayalci yanimiz...hesapsiz ve cikarsiz duruşumuz...son günlerde Atesin o haşarı, muzip cocuk hali bana "merhaba" dedi....ve coskum gunler gectikce uctu uctu doruklara yukseldi.....hani cocuklar surekli gezip, dolasmak ister, eve girmek istemez ve bitmek tukenmek bilmeyen enerjiye sahiptirler...iste oyle bir enerjiye sahibim cogu zaman...nereye gitsem egleniyorum, yani tarzim olmasa bile mekanin hicbir onemi yok oglum yanimdayken....tipki cocuklar gibi...onemli olan onunla olmak...ne guzeldir o an...umursamadan yasamak..yasayamadiklarin yuzunden hayiflanmayi birakip, simdi şu ani yasamak...sarilmak, sarmalamak, dans etmek, coşmak ve tum bunlari karsillikli hissetmek....ayaklarinin yerden kesilmesi gibi ...herseyi, herkesi seviyorum, herkese hak veriyorum son gunlerde...sevgim tasiyor...ahhhh! Hiç ayrilmasak, hep gezsek, hep oynasak...çocuklar gibi :)
Bazen disarida bir cafe de otururken, agzindan tukuruk puskurtuyor ve basiyor kahkahayi....onunla birlikte ben de yuksek volumlu kikirdamalarimla kendisine eşlik ediyorum ...onu guldurmek icin garip sesler cikarmaya basliyorum....disaridan nasil gorundugum inanin um-rum-da degil:)) ne önemi var ki? Tıpkı çocuklar gibi...
İcimdeki cocuk ruhunu bana hatirlattin...seninle ne gecmis ne de gelecek...bana sadece ani yasamayi ogrettin...teşekkur ederim benim kucuk sevgilimmm...
- Posted using BlogPress from my iPad
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder