Bu sabah uyandik...Ates' e kahvalti yediriyordum..minik kuşlar camimiza kondu....kimbilir ne kadar uzun zamandir kuşlari izlemedigimi farkettim...onlarin ne kadar buyuk bir dunyalari var....karınlarini doyurmak icin verdikleri yasam mucadeleleri....hos bizlerde oyleyiz....birbiriyle kaynaş kaynaş sohbet ediyorlardi sanki...minik oglum saskinlikla onlari izlerken birden ucuverdiler...arkalarindan masum masum bakakaldi...ama gozunu camdan uzun sure hic ayirmadi....bir sure bekledik...ekmek koydum camin disina...belki gelirler umuduyla...kisa sure sonra geldiler...yine 2 kuş...ekmekleri yiyişlerini izledik...ates heyecandan ellerini kollarini vura vura kendini paraladi...sabah sabah guzel bir farkindalikla icimi isitmistim...bu da oglum sayesinde oldu....
Fakat bu annelik bambaşka bir oluşum...kuşlarin gelmedigi sure zarfinda...imkanim olsa super anne olup, ucup o kuslari camin onune getirmek istedim....bu istegime bir turlu engel olamadim....bazen insan olmak yeterli degil iste....daha fazlasi lazim gibi :))) hani bu kadari da olmazdi...yokkk yokk..sadece ben mi abartiyorum diyorum ama etrafimda gordugum bir cok anne eminim ayni seyi dusunurdu...super anne olmak lazim her daim...ruzgari yakasindan tutup ters cevirmeliyim ki ruzgar gelmesin yuzune....uzerinde kara bulutlarin dolastigini farkettigimde bulutlari alip beyaza boyayip tekrar gokyuzune koymaliyim...tabi bunlari yaparken onu bu hayatta tek basina ayakta durabilecek guce erismesini de saglamaliyim...yasami oksayip dimdik ayakta durmali benim canimin ici...bizi uzun, kimi zaman yorucu, kimi zaman zor ama daima inanarak, gonulden cagirarak, siparisleri vererek guzel bir omur bekliyor...
Dogum oncesinde "yasamin gizemi" denilen caddebostandaki yere gittigimden beri...inanilmasi guc seyler olmaya basladi hayatimda...yani evimde bir enerji piramidi olusturarak basladim...enerji taslarim, ugurlu taslarim oldu....bize pozitif bir enerji yukledi...sonra istedim, ama can-i gonulden...siparis ettim..hep yetecek kadar, hayirlisiyla dedim...sukrettim...her sabah tesekkurlerimi sundum evrene...baktim ki...tek tek oluyor...bu bir ay dongusuydu sanki...hic mi olumsuzluklar olmuyor...tabi ki oluyor...ama nasil durulmasi gerektigini ogreniyorsun....hangi pencereden bakilmasini....olaylari nasil kendimize cektigimizi...sorumlusunun herzaman kisinin kendisi oldugunu bilerek...bir bakiyorsun ki sadece siyirip gecmis...sen ise guzel dersler cikariyorsun...en onemlisi kendini seviyorsun...cok sey ekliyor gunler bana..neler mi ogrendim...merhem gibi farkindaliklar...
---Hic kimse mutlu bir insandan hoslanmaz, cunku mutlu insan onlarin egolarini incitir!
---İnsan ancak anladigi seyleri duyar!
---Hepimiz baskalarini kendi yuregimizde tasidigimiz gibi goruruz!
---Herkese şükran duy. Çünkü herkes senin dönüşümün için bir alan yaratır. Seni engellediğini düşündüğün kişiler bile, kotu niyetliler, iyi niyetliler, arzu edenler, arzu edilenler...Hepsi birden senin dönüşebileceğin koşullari yaratirlar
yeter ki sen iyi niyetinle icini kesfet! Mucize sensin..
--- Bizi bilen bilir, bilmeyen de kendisi gibi bilir!
---Bir seyi yasamina katmak istiyorsan zaten orada oldugunu dusun...( 1 yildir uyguluyorum, ise yariyor )
Simdilik benden bu kadar
umarim bir gun herkes aydinlanir..ve ne kadar gereksiz yere iclerine yapıştırdıklari kin, intikam, nefret, öc alma ve bunun gibi kotu dusuncelerin, sadece kendi özlerini ucuruma suruklediginin farkina varirlar!
Sevgiyle
Muge
- Posted using BlogPress from my iPad
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder